اِخبار از غیب در قرآن و عهد عتیق

ایمان به غیب از آموزه های مشترک قرآن و عهد عتیق است، از آنجا که خداوند، عالم مطلق به غیب است، بر اساس اراده خویش بخشی از خبرهای غیبی خود را در اختیار بشر قرارمی دهد. خبر دادن از غیب انواعی دارد: یک نوع آن را نبی الهی بر عهده دارد که نبوت و در عهد عتیق "نِووئا"(????????) نام دارد، نوع دیگر را جادوگر انجام می دهد که سحر و در عهد عتیق "نَحَش" ((??????) گویند و "قِسم" ((?????) غیبگویی استکه تنها در عهد عتیق آمده است. انبیاء در هر دو کتاب واسطه خبر غیبی هستند و از ویژگی علم و عصمت برخورداراند، دارای مراتب و درجاتی هستند و از راه مستقیم و غیر مستقیم به غیب دست می یابند. در عهد عتیق نبوت دروغین، آن هم به طور گسترده، نبوت گروهی و نبیه(پیامبر زن) وجود دارد.در هر دو کتاب َاخبار غیبی از مبدئی به نام عالم غیب سرچشمه می گیرد و به انواع گذشته، حال و آینده این جهانی و آن جهانی قابل تقسیم است و مخاطبان اَخبار غیبی عام و خاص هستند. اَخبار غیبی در عهد عتیق به اخبار قبل از اسارت، حین اسارت و بعد آن نیز قابل تقسیم است و محدود به گروه ها و زمان خاصی است. نوح، ابراهیم،لوط،یوسف، موسی، داود، سلیمان و یونس (علیهم السلام) انبیائی هستند که در هر دو کتاب از آنان خبر غیبی نقل شده است، اما تنها در قرآن اخبار غیبی بسیاری از رسول خدا(ص) نقل شده است، هم چنان که فقط در عهد عتیق اخبار غیبی اشعیا، ارمیا و حزقیال آمده است.